จากเด็กบ้านนอกที่หัวใจไม่ยอมแพ้

      ผมเติบโตมาจากเด็กบ้านนอกที่ยากจนผมเป็นลูกชาวนาบ้านเกิดอยู่ที่บ้านห้วยค้อ อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น
ด้วยที่ผมได้สัมผัสความยากจนตั้งแต่เกิดทำให้ผมคิดว่าสักวันหนึ่งต้องมีชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ให้ได้พ่อและแม่ได้สอนอยู่เสมอว่า "พ่อและแม่ไม่มีทรัพย์สินเงินทองอะไรจะให้ได้นอกจากการศึกษาเพราะฉะนั้นถ้าอยากมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่าก็ขอให้ตั้งใจเรียนนะลูก"คำสอนนี้ยังทำให้ผมได้จดจำมาจนทุกวันนี้แต่ผมก็ไม่สามารถสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยตามที่ตนเองต้องการ   ได้ทำให้ผมต้องเดินทางเข้ากรุงเทพเพื่อเรียนต่อทีคณะบริหารธุรกิจ สาขาบัญชี มหาวิทยาลัยรามคำแหง ตามคำแนะนำของ  พี่สาวเพราะได้รับคำบอกเล่าว่าเรียนสาขาบัญชีเมื่อจบมาแล้วจะหางานง่าย ไม่ต้องตกงาน

      ตอนที่เรียนบัญชี ผมก็ยังไม่ทราบว่าตนเองชอบอะไรอยากจะทำงานอะไรเพราะสมัยก่อนไม่มีข้อมูลข่าวสารไม่มีอินเตอร์เน็ตเหมือนทุกวันนี้ความก้าวหน้าในสายงานเป็นอย่างไรบ้าง จำได้ว่าตอนที่เรียนวิชาการวางรูประบบบัญชีได้มีโอกาสไปศึกษาดูงานที่ปูนซิเมนต์ ผมได้ถามพนักงานปูนซิเมนต์ไทยว่าถ้าจบแล้วมีโอกาสทีจะได้ทำงานที่ปูนไหมครับคำตอบที่ผมได้รับคือ"ได้ครับแต่ที่นี่รับคนที่ได้เกรด 3.3 ขึ้นไป ส่วนใหญ่รับที่จบจากจุฬาครับ"ผมยอมรับความจริงของชีวิตว่าเด็กบ้านนอก ยากจน ส่วนใหญ่ขาดโอกาสเกือบจะทุกๆด้าน ขาดแม้จะได้รับคำแนะนำที่ดีๆตอนที่เป็นเด็ก ด้วยความยากจนทำให้ผมต้องทำงานหาเงินเรียนเพื่อช่วยเหลือทางบ้านในขณะที่เรียนรามปี 4

       ผมได้มีโอกาสฝึกงานและได้ทำงานที่สำนักงานสหบัญชีกิจและกฎหมายแถวพระโขนงอยู่ประมาณ 2 ปี ทำให้ผมได้  เข้าใจการทำงานของสำนักงานบัญชีเป็นอย่างดี แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าการทำบัญชีจริงๆเขาทำงานอย่างไรเพราะการทำงาน      ที่สำนักงานบัญชีก็เพียงเอาเอกสารมาบันทึกบัญชีเพื่อปิดงบการเงินเท่านั้น